Visum halen

Visum halen.

Dinsdag 7 juli met Charel op de meest christelijke tijd van kwart over 5 s'nachts opgestaan om vervolgens in Maastricht de trein rond 6 uur te pakken om naar Den haag te gaan. We zouden in Eindhoven overstappen in de trein naar Den Haag. Aangekomen bij Sittard koppelde onze trein netjes aan die van Heerlen. Roermond gepasseerd, station Weert nog en dan Eindhoven. Het bordje Weert werd al zichtbaar toen we plots gingen remmen. Iets harder dan normaal en met een wat hardere schok dan normaal stonden we stil. Ik dacht eerst hmm zouden we moeten wachten op een andere trein, want we waren al bijna bij t station. Toen zette Charel zijn muziek af en vroeg zich af waarom we in vredesnaam stil staan. Toen kwamen mijn oh zo geweldige trein ervaringen weer boven water. Ik heb 3 keer stilgestaan met een trein door een storing en 1 keer brand gehad in de elektronica wagon. Dit zal toch niet een storing zijn he! Toen kwam Charel met de plesante opmerking van: Hey Glenn t ruikt naar fik! Hm… dus geen storing, ik had gelijk…. Maarja ik weet dat brandlucht ook geen goed teken is. We bedachten ons dat het door het harde remmen kwam. Paar minuutjes later riep de man in luidspreker om dat we waarschijnlijk een auto onder de trein hadden. Wat ging ons humeur hierdoor toch waanzinnig omhoog. 5 minuten later riep de man in de luidspreker om dat t zeker was dat we een ongeluk hadden met een auto die op de overgang stond. Na een uur zitten kwamen de trauma troepen en het leger des heils ons uit de trein halen. We mochten op een uitklapbaar, opblaasbare oranje glijbaan de trein uitglijden! Vet he! Ofja, dat beelde ik me in want er waren alleen brandweermensen, politiemensen en een man met een labjas aan aanwezig. Toen we dan eindelijk buiten stonden zagen we 500 meter verderop de nu niet meer zo mooie auto tegen de voorkant van de trein plakken. We werden met bussen naar station Weert gestuurd waar we dan een andere trein moesten pakken. Maarja veel zin om naar de ambassade te reizen was er niet want dan zouden we er niet op tijd aankomen. We moesten er om 9 uur zijn zodat we voor 10 uur aan de beurt zouden zijn en dan dezelfde dag nog ons visum hadden. Er reden natuurlijk geen treinen meer vanuit Weert naar het zuiden dus dan maar met de bus…. Met allemaal gestreste en asociale push-mensen kwamen we per bus in Roermond waar we dan maar de trein naar huis hebben gepakt. Balen balen en nog eens balen! Toen we uiteindelijk in Maastricht aankwamen moesten we nog ff de fiets van Charel ophalen bij de fietsenstalling van t station. Hey kijk politie! Buiten stond naast t grote stationsplein een politieauto en wat mensen in uniform en een camera man met geluidsman. Hm?! Hey dat is misschien een opname van een politieserie. Acteurs dus, geen politieagenten. Het viel wel meteen te merken dat t niet om ambtenaars ging want degene die in de auto zat reed dus per ongeluk (ja echt per ongeluk het was gewoon niet te overzien dat het express moest gebeuren) tegen een boom aan. Toen kwam naast het woord “acteurs” nog een woord in me op: “amateurs”!

Volgende nacht weer op dezelfde christelijke tijd opgestaan en hetzelfde traject proberen te volgen. Gelukkig ging de reis nu goed zonder kamikaze wannabees. Eenmaal bij de ambassade aangekomen moesten we buiten in de rij wachten. Er waren natuurlijk weer van die mensen die niet snappen waarvoor mensen in een rij staan. Zoals een sneaky chinees omaatje die gewoon voorkroop en naar binnen wilde maar natuurlijk niet naar binnen mocht. Toen had ze een geniaal idee om de poort van de uitgang open te maken en via de uitgang naar binnen te komen. Teleurgesteld kwam ze weer terug en kroop ze weer voor om uiteindelijk weer een nutteloze discussie te moeten aangaan met de beveiliger en zo’n te serieus kijkende Chinees. De rij viel best mee. We zouden dus zo worden binnengelaten. Maar nee uur moeten staan wachten waarna we nog eens een nummertje moesten trekken en weer moesten wachten. Visum dezelfde dag nog konden we vergeten. Geweldig! Nog een dag reizen naar de stad der Nederlandse politiek. Achja, nu had Charel nog minder tijd om dingen te doen die op zijn drukke agenda stonden zoals een grote backpack te kopen.

Donderdag de trein 2 uurtjes later gepakt, want nu hoefden we het alleen maar af te halen en daarvoor hoef je niet in de rij te staan zoals we gemerkt hadden gister. We liepen de straat in van de ambassade en passeerden de controle posten van de politie ( die zijn daar vanwege de relschoppers met de Xinjiang acties). Hey Charel! Kijk het is er niet eens zo druk voor deze tijd. Maar ook dat bleek weer een grote schijn te zijn, want toen we dichterbij kwamen namen we 2 rijen waar. Een rij voor visum aanvraag en ja nog een rij voor af te halen. Geweldig! Maar we stonden al na 10 minuten vooraan bij de deur en waren dus zo aan de beurt. Afhalers gaan natuurlijk voor, hadden we ook gister gemerkt. Ff wachten en we mogen naar binnen. Na een uur of iets meer te staan wachten waren we binnen want de rollen waren deze dag eens omgedraaid. De aanvraagmensen werden nu voorgelaten. Wat een pech allemaal! Ook waren er weer van die stomme asociale mensen die gingen duwen waardoor ze bijna permanent werden verwijdert. Het visum koste ons totaal 58 euro en we gingen er niet over denken of we dit goedkoop duur of gewoon vonden, want: WE HEBBEN UITEINDELIJK ONS VISUM! Na nog wat gesleuteld aan ons reisplan in de trein zat het erop. Charel gaat over een paar dagen een paar weekjes op een cruiseschip werken en zal ik hem weer treffen in Brussel als we gaan vliegen. Toen ik thuis kwam van Den Haag heb ik net als Charel woensdag al had gedaan een grote backpack gekocht. Hostel in Beijing is al geboekt, Shanghai wordt ook nog even van te voren geboekt en de rest moet in China zelf worden geregeld. Ik zal de dag voordat ik vertrek weer een blog schrijven om jullie op de hoogte te houden.

Tot de volgende blog!